Dava dilekçesinde, Sunal'ın 1970 ve 1990'lı yıllarda rol aldığı 45 filminin, sinema gösterimi dışında yıllarca çeşitli televizyon kanallarına ve birçok dijital kanala satıldığı, bu filmlerin sayısız kez yayınlandığı belirtilerek filmlerin yayınlanmasına ilişkin 3 ayrı firmadan 'telif hakkı' talep edildi. Dilekçede davalı şirketin ciddi maddi gelir elde ettiği halde mirasçılarına herhangi bir telif ödenmediği anlatıldı. Sunal ailesinin açtığı davaya karşı şirketler yaptıkları savunmada, 1995'ten önce yapılan filmlerle ilgili kanunda herhangi bir düzenleme olmadığını öne sürerek davanın reddini istedi. İstanbul 2. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi davayı reddetti.

Dava, avukatlar aracılığıyla istinaf edildi. Bölge Mahkemesi ise 'telif hakkı' davasının kısmen kabul edilmesine karar verdi. Bölge Mahkemesi'nin 'kısmen' bozma kararı üzerine dosya Yargıtay'a taşındı. Yargıtay 11. Hukuk Dairesi ise Bölge Adliye Mahkemesi kararını bozdu. Dosya en üst mahkeme olan Yargıtay Hukuk Genel Kurulu'na geldi. Genel Kurul ise telif hakkı davasının kabul edilmesi gerektiği kararını vererek 72 maddede gerekçeleri açıkladı. Filmlerin çekildiği dönem sadece sinema salonlarında yer aldığını ve oyuncunun da bu kapsamda ücretini aldığını belirten Genel Kurul eser sahipliğiyle bağlantılı haklar bakımından sağlanan 70 yıllık koruma süresini göz önüne alarak, eserlerin yapım tarihlerinde yeni ve öngörülemeyen yayın alanlarının dikkate alınmadığını belirtti. Genel Kurulun kararıyla Sunal'ın mirasçılarından izin alınmaksızın gerçekleştirilen haksız kullanımlar nedeniyle yapımcılar tazminat ödeyecek.